دولت جدید نتانیاهو - بشنو این نی چون حکایت می کند

»» دولت جدید نتانیاهو
در فلسطین اشغالی دولت تازه ای بر سر کار آمده است. می توان دولت نتانیاهو را افراطی ترین دولت در دهه های اخیر نامید. حتی افراطی تر از دولت دوره اول نتانیاهو.
اویگدور لیبرمن در واقع ویترین و یا پرچم دولت تازه است. سه مشخصه اصلی دارد:
ضد اسلام، ضد عرب و ضد ایران است. در همان روز اول کارش اعلام کرد که کنفرانس آناپولیس، اعتباری ندارد و او به عنوان وزیر خارجه دولت جدید به تعهدات دولت اولمرت وفادار نیست. علاوه برآن گفت: عقب نشینی از بلندی های جولان هم منتفی است؛ اگر قرار است با سوریه صلحی انجام شود، صلح در برابر صلح است.
یادمان باشد که لیبرمن در دوره اول نخست وزیری نتانیاهو، رییس دفتر نتانیاهو و مدیر اجرایی حزب لیکود بود.
تشکیل دولت فلسطینی هم پیداست در افق ابهام و یا محال قرار گرفته است. نتانیاهو در 5 فروردین، در روز معرفی دولتش گفت:" فلسطینیان باید درک کنند که در دولت جدید اسراییل شریکی برای صلح و امنیت و توسعه سریع اقتصادی فلسطینیان خواهند یافت."
همه سخن نتانیاهو این است که باید مشکلات اقتصادی فلسطینی ها را حل کرد. البته تبختر و استکبار از همین عبارت هم پیداست. فلسطینی ها باید درک کنند...
همان تبختری که در کتاب نتانیاهو " جایی در زیر آفتاب " موج می زند.
صلح و امنیت از نظر او در همین چارچوب وضعیت اقتصادی معنا پیدا می کند.
در روزنامه هرالد تریبیون روز سه شنبه/18 /فروردین مقاله ای به قلم احمد طیبی با عنوان: فلسطینی ها و اسراییل، منتشر شده است. احمد طیبی نماینده عرب مجلس اسراییل است. در مقاله اش نوشته است. عرب هایی که در اسراییل زندگی می کنند و شهروند اسراییل به حساب می آیند. بیست در صد جمعیت هستند و تنها شش در صد اشتغال دارند. برای نمونه حتی یک عرب در بانک مرکزی اسراییل اشتغال ندارد.احمد طیبی همان نماینده ای است که لیبرمن پیشنهاد کرده بود باید ترور شود.
وقتی روزگار عرب هایی که شهروند اسراییل به حساب می آیند؛ چنین است می توان حدس زد که سرنوشت فلسطینی ها چه خواهد شد.
در این فاصله دو دهه که از کنفرانس مادرید و بعد اسلو و نهایتا آناپولیس می گذرد؛ از آن همه مذاکرات چه چیزی در دست فلسطینی ها مانده است؟ جز باد؟ آن همه رفت و آمد های پرزیدنت عرفات و عباس، آن همه دیدار های عاشقانه و صمیمانه، هل دادن یک دیگر که کدام یک زودتر وارد اتاق بشوند و به قول حافظ:
حافظ از دولت عشق تو سلیمانی یافت
یعنی از وصل تواش نیست به جز باد به دست
از سوی دیگر نتانیاهو، ایران را مهمترین تهدید برای اسراییل خوانده است. پیش از او اولمرت هم همین سخن رادر 16 بهمن /1377
مطرح کرد. با خشم گفت: ایران در راس همه تهدیداتی است که اسراییل با آن مواجه است.
در سایت وزارت خارجه اسراییل در ذیل عنوان" تهدید ایران" می توان فهرست و متن بیانیه هایی را دید که تماما علیه ایران و نظام جمهوری اسلامی، توسط دولت ها و مقامات اسراییلی منتشر شده است.
تمامی این موارد، نشانه ادبیاتی جدید و رویکرد تازه دولت نتانیاهو است.
موضع گیری در برابر اسراییل و دولت تازه آن نمی تواند بدون توجه به شرایط جدید اتخاذ شود. بیش از همه به گمانم کاندیداهای ریاست جمهوری؛ به ویژه کاندیداهای اصلاح طلب لازم است به این نکته توجه کنند. زبان و واژگانی را انتخاب کنند که متناسب با وضعیت جدید باشد.
شاید هم مناسب باشد، که کاندیداها پیش از هرگونه موضع گیری دقیقا از مواضع دولت جدید اسراییل که: ضد اسلام و مسلمانان، ضد عرب و ضد فلسطینی و ضد ایران است؛ مطلع باشند...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » سعید عبدلی ( چهارشنبه 88/1/26 :: ساعت 2:43 عصر )